ΟΜΙΛΙΑ  ΣΤΗΝ ΑΓΡΥΠΝΙΑ  ΤΗΣ  ΑΓΙΑΣ ΒΑΡΒΑΡΑΣ

    Ἐφόσον λειτουργεῖ στὸν τόπο μας μιὰ κοινοβουλευτικὴ δημοκρατία, ὑπάρχουν μέρες ποὺ σημαδεύουν τὴν ἐμπειρία μας σὰν μέρες ἐκλογὴς. Ἡ ἐπιλογὴ ποὺ κάνουμε αὐτὲς τὶς μέρες εἶναι μιὰ ἐπιλογὴ ποὺ σχετίζεται κυρίως μὲ τὴ λειτουργία τοῦ πεπτικοῦ μας συστήματος. Βασικὰ φαίνεται νὰ διαλέγουμε ἄν θὰ τρῶμε λιγότερο ἤ περσσότερο. Ἄν θὰ τρῶμε ὅσο «...δικαιούμεθα» νὰ τρῶμε, ἤ ἄν θὰ ἀφήσουμε ἤ ὄχι κάποιον ἄλλο νὰ τρῶει αὐτὸ ποὺ «...δικαιούμεθα» νὰ τρῶμε ἐμεῖς.

    Εἶναι ἀσφαλῶς θλιβερὸ ὅτι τέτοια περίπου εἶναι τὰ κριτήρια μιὰς ἐπιλογῆς, στὴν ὁποία ὄχι μόνο δίνουμε ἰδιαίτερη σημασία, ἀλλὰ ποὺ πολλοὶ τὴ θεωροῦμε σὰν τὴν πιὸ σπουδαία ἐπιλογή ποὺ ἔχουμε νὰ κάνουμε στὴ ζωή μας, ἄν ὄχι καὶ τὴ μόνη. Ἀλλὰ εἶναι θλιβερότερο ποὺ μᾶς διαφεύγει, ὅτι κάθε μέρα καὶ κάθε στιγμὴ ἀκόμη τῆς ζωής μας κάνουμε κάποια ἐπιλογὴ καὶ ὅτι μερικὲς ἀπ’ αὐτὲς τὶς ἐπιλογὲς εἶναι πολὺ πιὸ κρίσιμες ἀπὸ τὴν ἐκλογὴ ἑνὸς κυβερνητικοῦ  σχήματος, ποὺ θὰ μᾶς ἐξασφαλίσει περισσότερα ὑλικὰ ἀγαθά.

    Ἡ πιὸ κρίσιμη ἐπιλογὴ ποὺ κάνουμε, μὲ ἐπίγνωση ἤ χωρὶς ἐπίγνωση, κάθε στιγμὴ τῆς ζωῆς μας, εἶναι ἀνάμεσα στὸ Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ, ποὺ εἶναι πνεῦμα ἀγάπης, καὶ στὸ πνεῦμα τοῦ κόσμου, ποὺ εἶναι πνεῦμα καταναλωτισμοῦ, ἰδιοτέλειας καὶ ἐγωκεντρισμοῦ. Μὲ ἄλλα λόγια, εἶναι ἡ ἐπιλογὴ ἀνάμεσα στὴν ἐκκλησιαστικὴ καὶ τὴν ἀτομιστικὴ θεώρηση τῆς ζωῆς. Ἀνάμεσα στὴν Ἐκκλησία καὶ τὸν κόσμο.

        Αὐτὴ εἶναι ἡ Ἐκκλησία, ποὺ σὲ κάθε στιγμὴ τῆς ζωῆς μας καλούμεθα νὰ ἐπιλέξουμε ἀντὶ τοῦ κόσμου. Καλούμεθα διαρκῶς νὰ ἐπιλέξουμε ἀνάμεσα στὴ ζωοδότρια ἀγαπητικὴ προσφορὰ πρὸς τὸν ἄλλο καὶ τὴν ἰδιοτελὴ χρησιμοποίηση τοῦ ἄλλου. Σὲ τελικὴ ἀνάλυση, κάθε στιγμὴ τῆς ζωῆς μας καλούμεθα νὰ ἐπιλέξουμε ἀνάμεσα στὴ ζωὴ καὶ τὸ θάνατο, καὶ αὐτὴ εἶναι μιὰ ἀσύγκριτα πιὸ κρίσιμη ἐπιλογὴ ἀπὸ τὴν ἐπιλογὴ ἀνάμεσα σὲ διαφορετικοὺς τρὸποὺς λειτουργίας τοῦ πεπτικοῦ μας συστήματος.

  Ἡ Ἁγία Βαρβάρα ποὺ ἑορτάζουμε σήμερα ἑπέλεξαι τὸ Θάνατο γιὰ τὸ Χριστὸ ἀντὶ τὴν εἰδωλολατρία.

ΚΥΡΙΑΚΥ πρὸ  τῆς Χρστοῦ Γεννήσεως

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ (ἐβρ. Ια 9-10, 32-40

Μία Κυριακὴ πρὶν ἀπὸ τὴν μεγάλη καὶ κοσμοχαρμόσυνη ἑορτὴ τῶν Χριστουγέννων ἡ ἁγία μας Ἐκκληςία προβάλλει ἐνώπιὸν μας ὄλους ἐκείνους τοὺς δικαὶους τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, προπάτορες, προφῆτες καὶ μάρτυρες, οἱ ὁποῖοι ζοῦσαν μέσα στὸ ὄραμα καὶ τὴν ἐλπίδα τοῦ Μεσία. Περίμεναν μὲ πόθο ἀσίγαστο καὶ ἱερὴ λαχτάρα νὰ δοῦν τὸν «χριστὸν Κυρίου». Ὄλοι αὐτοί , λέγει ὁ ἀπόστολος Παῦλος, ἐάν συγκριθοῦν μὲ τὸν κόσμον ὁλόκληρον, ὁ καθένας τους εἶναι ἀσυγκρίτως ἀνώτερος.  Μὲ ἀφορμὴ τοὺς λόγους αὐτούς, ἄς δοῦμε γενικώτερα γιατί κάθε Ἄγιος εἶναι πολυτιμότερος ἀπ’ὄλο τὸν κόσμο καὶ τί σημασία ἔχει αὐτὸ γιὰ μᾶς.

Ὄταν ὁ ἀπόστολος Παῦλος κάνη τὴν σύγκρισι τοῦ κάθε δικαίου μὲ τὸν κόσμο, μὲ τὴν λέξι «κόσμος» δὲν ἐννοεῖ μόνον τὰ πλήθη τῶν ἀνθρώπων ἀλλὰ καὶ τὴν ἴδια τὴν κτίσι. Λέγει δηλαδὴ ὄτι καὶ ὄλη ἡ κτίσι μαζὶ μὲ τοὺς ἀνθρώπους σὲ τίποτε δὲν μπορεῖ νὰ φανῆ ἀντάξια τῶν Ἁγίων, δὲν μπορεῖ νὰ σταθῆ στὸ ἴδιο ὔψος μ’αὐτούς.  Ὄλες οἱ μυριάδες τῶν ἀνθρώπων ὄλων τῶν αἰώνων, ἀλλὰ καὶ ὄλο τὸ σύμπαν ἀξίζουν πολὺ λιγώτερ ἀπ’ὄσο ἀξίζει ἔνας Ἄγιος. Διότι , ὄπως ἐξηγοῦν οἱ ἱεροὶ Πατέρες, τόσο πολὺ ἀξίζουν οἱ Ἄγιοι, ὤστε γι’αὐτοὺς ὁ Θεὸς ἐδημιούργησε τὸν κόσμο. Γι’αὐτοὺς ἔγινε ἄνθρωπος, ὑπὲρ αὐτῶν Χριστὸς ἀπέθανε. Καὶ ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος λέγει σχετικῶς : «Κρείσσων εἶς ποιῶν τὸ θέλημα τοῦ Κυρίου ἤ μύριοι παράνομοι». Εἶναι ἀσυγκρίτως ἀνώτερος ὁ ἔνας ποὺ ἐπιτελεῖ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ παρὰ μύριοι παράνομοι. Καὶ μᾶς ἐξηγεῖ ὁ ἱερὸς Πατὴρ ὄτι ἡ σύγκρισι αὐτὴ μ’ὄλο τὸν κόσμο γίνεται γιὰ νὰ καταλάβουμε πόση ἀξία ἔχει ἡ ἀρετὴ τῶν Ἀγίων. 

Διότι οἱ Ἄγιοι κατεφρόνησαν αὐτὴ τὴν ζωὴ καὶ ὄλα τὰ μάταια καὶ ἁμαρτωλά. Ἔζησαν  σὲ ἐποχὲς ἀποστασίας καὶ καταπνώσεως ὡς ἐπίγειοι ἄγγελοι καὶ οὐράνιοι ἄνθρωποι. Πέρασαν ἀπὸ τὴν γῆ ὡς ξένοι καὶ παρεπίδημοι ἔχοντας κάθε ἡμέρα τὴν σκέψι τους στὸν οὐρανό. Μὲ τὸν λόγο τους καὶ τὴν ζωή τους ἐπιβεβαίωναν κάθε στιγμὴ καὶ ὤρα τὴν ὔπαρξι τοῦ Θεοῦ , φανέρωναν τὴν ἀγάπη καὶ τὸ φῶς του. Μὲ τὸ σιωπηλὸ παράδειγμά τους διαλαλοῦσαν περίτρανα ὄτι ζῆ Κύριος ὁ Θεός, ὄτι Αὐτὸς εἶναι ὁ δυνατὸς, ὁ  κυρίαρχος τῆς ἱστορίας καὶ τοῦ κόσμου.

Γι’αὐτὸ ἔνας καὶ μόνον Ἄγιος στὴν ἐποχή του ἔχει ἀξία ἀσυγκρίτως μεγαλύτερη ἀπὸ ὄλο τὸν κόσμο. Διότι εἶναι τὸ ὁμοίωμα καὶ ἡ φανέρωσι τοῦ Θεοῦ μέσα στὴν ἀποστατημένη κοινωνία. Ἀποτελεῖ  ράπισμα ὁδυνηρὸ στὸν διάβολο ἀλλὰ καὶ σ’ὄλους τοὺς ἀντιθέους ἀνθρώπους. Διότι μὲ τὴν ζωή του ἐλέγχει συνειδήσεις, ἀποκαλύπτει καὶ ξεσκεπάζει τὰ κρύφις τῶν ἀνθρώπων. Γίνεται ἡ ἔμψυχη ἐπιστολὴ τοῦ Χριστοῦ, ὁ ταχιδρόμος τῆς βουλῆς τοῦ Θεοῦ, τὸ κάτοπτρο τοῦ θείου φωτὸς στὰ σκοτάδια τῆς ἄρνησης καὶ τῆς φθορᾶς.     

Γι’αὐτὸ ὁ Θεὸς τοὺς Ἀγίους του τοῦς τίμησε ἀσυγκρίτως περισσότερο ἀπὸ κάθε ἄλλον ἄνθρωπο. Ὄλους αὐτοὺς ποὺ τόσο πολὺ περιφρονήθηκαν καὶ διώχθηκαν ἀπὸ τοῦς δυνατοὺς τῆς γῆς, ὁ Θεὸς τοὺς ἔδωσε χάρι καὶ δύναμι πολὺ μεγαλύτερη ἀπὸ τοὺς πάνοπλους βασιλεῖς τῆς γῆς. Διότι «οῦτοι ἐν ἄρμασι καὶ ούτοι ἐν ἴπποις», ένῶ οἱ Ἄγιοι «ἐν ὁνόματι Κυρίου Θεοῦ αὐτῶν ἐμεγαλύνθησαν». Μπροστά τους ἐξευτελίσθηκαν ὁλόκληρες αὐτοκρατορίες καὶ ἀποδείχθηκαν ἀνίσχυροι οἱ πάνοπλοι καὶ ἄσοφοι οἱ κατὰ κόσμον σοφοί.

Οἱ Ἄγιοι ἄλλαξαν τὴν ἱστορία τοῦ κόσμου, μεταμόρφωσαν τὶς ἀνθρώπινες κοινωνίες, σταμάτησαν τὴν ὁργὴ τοῦ Θεοῦ, εἴλκυσαν τὴν χάρι του, προστάτευσαν ἔθνη ἀπὸ φοβεροὺς ἐχθροὺς καὶ καταστροφές. 

Ἄσ μιμούμαστε λοιπὸν κι ἐμεῖς, ἀδελφοί, τὴ μεγάλη πίστη τῶν ἁγίων ἀνθρώπων. Ἄς τοὺς ἔχουμε ὁ δηγοὺς στὴ ζωή μας. Ἄς θυσιάζουμε κι ἐμεῖς ὅλα τὰ πρόσκαιρα καὶ ἐφήμερα πράγματα, ὅλες τὶς ἀπολαύσεις τῆς γῆς, γιὰ νὰ κληρονομήσουμε τὴ Βασιλεία ταὼν Οὑρανῶν

www.profitilia-kormpivari.gr

ΤΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΘΗ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ

    Θὰ σᾶς διαβάσω ἕναν ὕμνο, ἀλλὰ ἐπειδὴ μπορεῖ νὰ σᾶς φανεῖ βλάσφημο και σκανδαλώδη καὶ νὰ πείτε: «...καλὰ τί μᾶς λέει; Πάει καλὰ ὁ παπὰς μας;»γιὰ νὰ εῖμαι καλυμμένος θὰ σᾶς πῶ τὸ ὄνομα τοῦ συγγραφέα. Εἶναι ὁ Συμεὼν ὁ Νέος Θεολόγος, ποὺ ἀναφέρει τὰ ἀκόλουθα γιὰ τὸν γέροντά του τὸν Συμεὼν τὸν Εὐλαβή:

   Ἔτσι καὶ τώρα ἔγινε, στὰ χρόνια τὰ δικά μας

    ὁ Συμεὸν ὁ ἅγιος, ὁ Εὐλαβής, Στουδίτης

    αὐτὸς ποτὲ δὲν ντρέπονταν τὰ μέλη καθ’ ἀνθρώπου

    οὔτε γυμνοὺς κάποιους νὰ δεῖ οὔτε γυμνὸς νὰ εἶναι

    γιατὶ εἶχε ὅλο τὸ Χριστό, Χριστὸς ἤταν ὅλος

    κι ὅλα τὰ μέλη του αὐτὸς καὶ κάθε ἄλλου μέλη

    ὡσὰν Χριστὸ τὰ ἔβλεπε ὅλα μαζὶ καὶ χώρια

    κι ἀκίνητος καὶ ἀπαθὴς κι ἄβλαβος πάντα ἦταν,

    σὰ νὰ ‘τανε Χριστὸς αὐτὸς καὶ σὰ Χριστὸς θωρώντας

    ὅλους ποὺ ἔχουν βαπτιστεῖ καὶ τὸ Χριστὸ ντυθῆκαν». (Συνεὼν Νέου Θεολόγου, θείων Ὕμνων Ἔρωτες, Ὕμνους15, στ. 205-218).

Τὸ κείμενο αὐτὸ δένει τὴ λύση στὴν ὀξύτατη διαμάχη ποὺ κυριαρχεῖ τόσο στὶς ἡμέρες μας μεταξὺ ἐκείνων ποὺ ὑπεραμύονται τοῦ γυμνισμοῦ καὶ ἐκείνων ποὺ τὸν καταδικάζουν. (ἕνα παράδειγμα ἀπὸ ἕναν γάμο)

    Ἀλλὰ τὸ κείμενο αὐτὸ δείχνει πὼς καὶ τὰ δύο αὐτὰ  στρατόπεδα εἶναι δυὸ ὄψεις τοῦ ἴδιου νομίσματος. Γιατὶ, ἀσφαλῶς, οἱ ὑπερασπιστὲς τοῦ γυμνισμοῦ δὲν βλέπουν ὁ ἕνας τὰ γυμνὰ μέλη τοῦ ἄλλου σὰν μέλη τοὺ Χριστοῦ, σὰν ἀπόψεις τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου, καὶ σὰν ἀποτέλεσμα τὰ ἀντικειμενικοποιοῦν, τὰ κάνουν ἀντικείμενα ποὺ, ἀναπότρεπτα, θὰ θελήσουν νὰ χρησιμοποιήσουν. Ἀλλὰ καὶ ἐμεῖς, τοῦ ἀντιθέτου στρατοπέδου, μὲ ὅσα λέμε καὶ κάνουμε, δείχνουμε πὼς βρισκόμαστε στὴν ἴδια ἀκριβῶς κατάσταση μὲ ἐκείνους. Γιατὶ ἄν βλέπαμε τὰ μέλη τῶν ἄλλων ἀνθρώπων σὰν μέλη Χριστοῦ, ὅπως ὁ Συμεὼν ὁ Εὐλαβής, δὲν θὰ εἴχαμε κανένα πρόβλημα. Ἄν ἐκεῖνοι, ἐκθέτοντας τὸ σῶμα τὸ ὑποβαθμίζουν καὶ ἀπὸ «καλὸ λίαν» δημιούργημα ποὺ εἶναι τὸ μεταβάλλουν σὲ «κακὸ», ἐμεῖς ἴσως νὰ θέλουμε νὰ τὸ κρύψουμε ἐπειδὴ τὸ θεοροῦμε κακό.(ἕνα ποίημα καὶ ο ἐγκονὸς) Ὁ Συμεὼν ὁ Νέος Θεολόγος βλέπει καὶ τὴ δική μας ἀντίδραση σὰν ἔκφραση τοῦ ἴδιου πάθους ποὺ κινεῖ ἐκείνος ποὺ ὑποβαθμίζουν καὶ ἀντικειμενικοποιοῦν τὸ σῶμα.

    «Ἄν τὸ θελήσεις καὶ ἐσύ, δικό του μέλος θὰ ‘ σαι

    κι ἔτσι τὰ μέλη καθενὸς θὰ γίνουν τότε ὅλα

    μέλη Χριστοῦ, καὶ ὁ Χριστὸς δικά μας πάλι μέλη,

    καὶ ὅλα μας τὰ ἄπρεπα πρεπούμενα θὰ κάνει

    μὲ ὀμορφιὰ στολίζοντας θεοτικὴ καὶ δόξα,

    κι ὅλοι θεοὶ θὰ γίνουμε μὲ τὸ Θεό μας ζώντας,

    τὴν ἀσχημιὰ τοῦ σώματος χωρὶς πιὰ νὰ θωροὺμε

    μὰ στὸ Χριστό μας μοιάζοντας μὲ ὅλο μας τὸ σῶμα,

    καὶ κάθε ἕνα μέλος μας θὰ  ΄ναι Χριστὸς ἀτόφιος».

Ποιὰ ἑπομένως θὰ πρέπει νὰ εἶναι ἡ ἀντιμετώπιση τῆς καταστάσεως ποὺ ἔχει δημιουργηθεῖ; Θὰ πρέπει νὰ μᾶς ἀπασχολοῦν οἱ ἐξωτερικὲς ἀφορμὲς ποὺ φανερώνουν τὴν ἐσωτερική μας ἐμπάθεια, ἤ τὰ πάθη ποὺ μαίνονται μέσα στὴν καρδιά μας, ἀνεξάρτητα ἀπὸ τὸ ἄν εἶναι ἐμφανῆ ἤ ὄχι; Ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς ἀπαντάει «καθάρισον πρῶτον τὸ ἐντὸς τοῦ ποτηρίου καὶ τῆς παροψίδος, ἵνα γένηται καὶ τὸ ἐκτὸς αὐτῶν καθαρόν». (Ματθ. 23,26). Μὰ δὲν πρέπει νὰ προστατεύουμε τὰ παιδιά μας τουλάχιστον; Θὰ ἀντιτείνουν μερικοί. Καὶ βέβαια πρέπει, ἀλλὰ θὰ τὰ προστατεύσουμε πραγματικά, ἄν τὰ βοηθήσουμε νὰ δοῦν ὅλα τὰ δημιουργήματα τοῦ Θεοῦ ὄχι σὰν καταραμένα καὶ ἐπικίνδυνα, ἀλλὰ σὰν «καλὰ λίαν» καὶ νὰ ἀναζητήσουν τὴν αἰτία τοῦ κακοῦ μόνο μέσα στὴν καρδιά τους, στὴν ἐλεύθερη δική τοὺς προαίρεση. «Ἐκ γὰρ τῆς καρδίας ἐξέρχονται διαλογισμοὶ πονηροί, φόνοι, μοιχεὶαι, πορνεῖαι, κλοπαί, ψευδομαρτυρίαι, βλασφημίαι. Ταῦτα ἐστι τὰ κοινοῦντα στὸν ἄνθρωπον» (Ματθ.15,19-20). Θὰ πρέπει νὰ προσέξουμε ὥστε ἡ προσπάθειά μας νὰ προστατεύσουμε τὰ παιδιά μας ἀπὸ ἐπικίνδυνα ἐξωτερικὰ ἐρεθίσματα νὰ μὴν τοὺς δημιουργήσει τὴν ἐντύπωση ὁτι τὰ δημιουργήματα τοῦ Θεοῦ εἶναι κακὰ ἤ ἐπικίνδυνα ἤ ἀκόμη νὰ τὰ ἐκπαιδεύσει πῶς νὰ ἐξαντολοῦν τὶς δυνατότητές τους γιὰ νὰ κρύβουν  τὰ πάθη τους, ἀντί νὰ τὶς χρησιμοποιοῦν γιὰ νὰ τὰ μεταμορφώσουν ἐν Χριστὸ. Δηλαδή τὰ πάθη, οι επιθυμίες είναι ευλογία απο τον Θεό. Η επιθυμία για το άλλο φίλο είναι το μυστήριο του Γάμου. Η ενότητα: ανδρα, γυναίκα και Άγιο Πνεύμα

www.profitilia-kormpivari.gr

        ΤΟ ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΟ ΤΟΛΜΗΜΑ ΚΑΙ Η ΛΥΤΡΩΤΙΚΗ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ  

Ἀπὸ τὸν πατέρα Παναγιώτη Γκέζο σὲ ἀγρυπνία

    Κάθε ἄνθρωπος ποὺ ἔχει δεχθεῖ μιὰ θεησκευτικὴ παράδοση ἔχει ἕνα δικὸ του τρὸπο νὰ τὴ συνδέει μὲ τὴ ζωή του.

 Γιὰ μερικοὺς ἀνθρώπουςἡ θρησκευτικὴ παράδοση εἶναι μιὰ εὐκαιρία γιὰ νὰ ἱκανοποιήσουν ὁρισμένες αἰσθητικές τους ἀνάγκες. Χαίρονται τὸ αἰσθητικὸ μεγαλεῖο ἕνὸς ναοῦ, ἀπολαμβάνουν τὴ μουσική, ἤ μαγεύονται ἀπὸ τὸ μυστήριο τοῦ ἱεροτελεστικοῦ κλίματος.

 Ἄλλοιἐκστασιάζονται ἀπὸ αὐτὸ ποὺ ἀποκαλοῦν κατανυκτικὴ ἀτμόσφαιρα τῆς θρηκευτικῆς λατρείας.

 Πολλοὶἱκανοποιοῦν τὴν ἀνάγκη γιὰ κάποιο αἴσθημα ἀσφαλίας ἀποδίδοντας μαγικὴ δύναμη στοὺς τύπους καὶ τὰ σύμβολα.

 Μερικοὶ ἀποδέχονται μιὰ θρησκευτικὴ παράδοση, γιατὶ τοὺς προσφέρει τὴ δυνατότητα νὰ ἀνήκουν σὲ κάποια ὁμάδα ἀνθρώπων καὶ πολὺ συχνὰ μιὰ εὐκαιρία ἀναγνωρίσεως καὶ προβολῆς.

    Ἄν καὶ εἶναι δύσκολο νὰ ξέρει κανεὶς τὶ ἀκριβῶς γίνεται μέσα στὴν ἀνθρώπινη καρδιά, εἶναι μᾶλλον βέβαιο ὅτι δὲν εἶναι πολλὺ ἐκεῖνοι ποὺ βιώνουν τὴ θρησκευτικὴ παράδοση σὰν τὴν ἀποκαλυμμένη αλήθεια τοῦ Θεοῦ γιὰ τὴ πραγματικὴ φύση τοῦ κόσμου καὶ τοῦ ἀνθρώπου, μὲ τὴ βοήθεια τῆς ὁποίας ὁ ἄνθρωπος θὰ μπορέσει νὰ ἐνεργοποιήσει καὶ νὰ πραγματώσει αὐτὸ ποὺ δυναμικὰ φέρνει μέσα του.

    Ἔτσι πολὺ συχνὰ ἀρνούμεθα νὰ κάνουμε χρήση αὐτὴς τῆς ἀποκαλυμμένης ἀλήθειας γιὰ νὰ ζήσουμε ὅπως ἔχει ἀνάγκη ἡ φύση μας καὶ σὰν συνέπεια μαραζώνουμε καὶ πεθαίνουμε.

 Ὅταν δὲ ἀρχίζουμε νὰ βλέπουμε καὶ νὰ ὐφιστάμεθα τὰ συμπτώματατοῦ μαρασμοῦ, προσπαθοῦμε νὰ χρησιμοποιήσουμε τὴ θρησκευτικὴ παράδοση σὰν ἕνα μαγικὸ ἐλιξήριο (λίθος της γνώσεως) ποὺ θὰ ἀπομακρύνει τὰ συμπτώματα τῆς φθορᾶς ποὺ ἐμεῖς οἱ ἴδιοι προκαλέσαμε,ἀρνούμενοι νὰ ζήσουμε μὲ τὸν τρόπο ποὺ στηρίζει τὴ ζωὴ καὶ ποὺ μᾶς ὁδηγεῖ στὴν ἀνάπτυξη, τὴν ὁλοκληρώση, τὴ σωτηρία. Πολὺ συχνὰ τότε ἀγανακτοῦμε καὶ διαμαρτυρόμαστε ποὺ ἡ θρησκευτικότητα μας μᾶς ἀπογοήτευσε καὶ τὴν ἀμφισβητοῦμε ἤ τὴν ἀπορρίπτουμε.

 Ὅταν γνωρίζουμετὴν ἀποκαλυμμένη ἀλήθεια γιὰ τὴν πραγματικὴ μας φύση, μαθαίνουμε ὅτι μποροῦμε νὰ ζοῦμε στὸ βαθμὸ ποὺ καλλιεργοῦμε τὴν ἀγάπη γιὰ τὸν Θεό καὶ γιὰ τὸν συνάθρωπο.

    Ἡ περίοδος τῆς μεγάλης Τεσσαρακοστῆς, εἶναι λειτουργικὴ περίοδος ποὺ ἀρχίζει μὲ τὴ προσπάθεια τῆς καλιέργειας τῆς ἀγάπης γιὰ τὸ συνάνθρωπο μέσα μας καὶ κορυφώνεται μὲ τὴ καλιέργεια τῆς ἀγάπης γιὰ τὸ Θεό.

 Ἡ περίοδος τῆς Πεντηκοστῆς καλιεργεῖ αὐτὴ τὴν ἀγάπη στὸ βαθμὸ που γίνεται τὸ παράφορο πάθος τοῦ Θείου ἔρωτα, καταδεικνύει τὴν εὐεργετικὴ ἐπίδραση ποὺ αὐτὸ τὸ θείο πάθος ἔχει στὴ ζωή μας καὶ δείχνει ἀκόμη πῶς μ’ αὐτὸν τὸ θείο ἔρωτα, ἠ φύση μας ζωογονείται, πῶς καρποφορεῖ καὶ πῶς δοξάζεται.

    Ὁ σημερινὸς ἄνθρωπος δοκιμάζει ἀπογοήτευση σὲ βαθμὸ ἀπογνώσεως, γιατὶ διαπιστώνει τὴν ἀνεπάρκεια ἤ ἀνικανότητα ὅλων ἐκείνων τῶν πραγμάτων ἀπὸ τὰ ὁποῖα προσδόκησε τὴ σωτηρία του. Ἀρχίζει νὰ τὸν ἀπογοητεύει ἡ ἐπιστήμη, νὰ τὸν κουράζει ἡ τέχνη, νὰ τὸν ἀφήνει ἀνικανοποίητο ἡ παιδεία, νὰ τὸν ἀηδιάζει ἡ πολιτικὴ καὶ βρίσκει ἀδύναμη κι αὐτὴ τὴν ἴδια τὴ θρησκεία.

   Αὐτὴ ἡ ἀπογοήτευση εἶναι τὸ ἀποτέλεσμα τοῦ γεγονότος ὅτι ὁ σημερινὸς ἄνθρωπος ἔχει ἀγνοήσει τὴν ἀποκαλυμμένη ἀλήθεια τοῦ Θεοῦ γιὰ τὸν κόσμο, γιὰ τὴ ζωὴ καὶ γιὰ τὸν ἄνθρωπο, καὶ ἀντὶ νὰ στρέφει τὸν ἔρωτά του πρὸς τὸ Δημιουργό, τὸν ἔστρεψε πρὸς τὰ δημιουργήματα ποὺ τὰ θεοποίησε καὶ τὰ λάτρεψε καὶ ἀντὶ νὰ ἐρωτευτεῖ τὸν ἄνθρωπο σὰν πρόσωπο, τὸν ἐρωτεύθηκε σὰν πράγμα.

Τέλος, ὁ σημερινὸς ἄθρωποςβρέσκει καὶ αὐτὴ ἀκόμη τὴ θρησκεία ἀδύναμη, γιατὶ ἀντὶ νὰ τὴ βλέπει σὰν τὴν «ὁδὸ καὶ τὴν ἀλήθεια», τὴν ἔκανε εἰδωλολατρικὴ καὶ μαγικὴ καὶ ὄχι  μόνο δὲν περιμένει ἀπ’ αὐτὴ νὰ τοῦ ἀποκαλύψει τὴν ἀλήθεια,ἀλλὰ τὴ χρησιμοποιεῖ γιὰ νὰ ἀποφύγει νὰ δεῖ τὴν ἀλήθεια.

 Ἔτσι σὰν ἕνα ναρκωτικό, σὰν μιὰ ἀπόδραση ἀπ’ τὴν ἀλήθεια χρησιμοποιεῖ καὶ τὴ λειτουργικὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας καὶ ἀντὶ νὰ τὴν ἀφήνει νὰ καλλιεργήσει μέσα του τὸ ἐρωτικὸ πάθος γιὰ τὸ πρόσωπο τοῦ Θεοῦ καὶ γιὰ τὸ πρόσωπο τοῦ ἀνθρώπου, τὴν κάνει ἕνα εὐσεβοφανὲς παραπέτασμα ποὺ σκεπάζει τὸν ἀντιανθρώπινο ναρκισσισμό του.

    Ἡ περίοδος τοῦ Τριωδίου καὶ τῆς Πεντηκοστῆς θέλει καὶ μπορεῖ νὰ μᾶς ὁδηγήσει στὴ λυτρωτικὴ συνάντηση μέ τὸ Θεό, ποὺ εἶναι ἡ πιὸ βαθιὰ ἀνάγκη τῆς ψυχῆς μας.

Ἀλλὰ γιὰ νὰ γίνει αὐτὸ  σημαίνει νὰ δοῦμε πρώτιστα τὴν ἐσωτερική μαςφρίκη.

 Σ’ αὐτὸ τὸ τόλμημα ἄς μᾶς δίνει θάρρος ἡ σκέψη πὼςπίσω ἀπ’ αὐτὴ τὴ φρίκη θὰ ἀνακαλύψουμε τὴν εικόνα τοῦ Θεοῦ μέσα μας καὶ μέσα ἀπ’ τὴν εἰκόνα θὰ ἀρχίσουμε νὰ διακρίνουμε τὸ ἀνέσπερο θεῖο φῶς ποὺ θὰ πληρώσει τὸ τρομερὸ κενὸ ποὺ βασανίζει τὴν ψυχή μας τόσο ἀφόρητα, γιατὶ αὐτὸ τὸ κενὸ εἶναι ὁ χῶρος τῆς ψυχῆς μας ποὺ εἶναι ὁ χῶρος τοῦ Θεοῦ καὶ τίποτε καὶ κάνεις ἄλλος δὲν μπορεῖ νὰ πληρώσει.

 Ἐκείνος ποὺ θὰ τολμήσει αὐτὸ τὸ εὐλογημένο τόλμημα καὶ θὰ μπορέσει νὰ διακρίνει αὐτὸ τὸ ἀνέσπερο φῶς,θὰ αἰσθανθεῖ ἀνέκφραστη γλυκύτητα ποὺ ἔνιωσαν ὅλοι οἱ γνήσιοι ἐραστές τοῦ Θεοῦ.

   Γ.Πατρώνος  «Στὴν παράδοση τῆς Ἐκκλησίας μας ἔχει ἐπικρατήσει ἡ μυστικὴ εὐχὴ «Κύριε, Ἰησοῦ Χριστέ, Υἱὲ τοῦ Θεοῦ, ἐλέησον με τὸν ἁμαρτωλόν». Αὐτὴν ἐπαναλαμβάνουν διακαῶς ὅχι μόνο οἱ ταπεινοὶ καὶ ἁμαρτωλοὶ, ἀλλὰ καὶ οἱ Ὅσιοι καὶ οἱ Ἅγιοι καὶ οἱ ἀλλόθρησκοι ὅπως ὁ ἑκατόνταρχος τῆς εὐαγγελικῆς περικοπῆς ὁ ὁποίος ἥλκυσε τὴν ἀγάπη καὶ τὸ ἕλεος τοῦ Κυρίου διότι εἶχε πλήρη συναίσθηση τῆς ἀναξιότητάς του.

    Ἐδῶ βρίσκεται τὸ μυστικὸ τῆς σωτηρίας. Οἱ Ἅιοι τὴς Ἐκκλησίας ποτὲ δὲν εἶχαν τὴν βεβαιότητα τῆς ἁγιότητάς τους καὶ τῆς ἐνάρετης καταξίωσής τους. Πάντα ἔλεγαν καὶ πίστευαν ὅτι ἦσαν οἱ ἔσχατοι τῶν ἁμαρτωλῶν καὶ μάλιστα εὐχαριστοῦσαν τὸν Θεὸ περισσότερο γιὰ τὶς ἁμαρτίες τους, ποὺ ἥλκυαν τὸ ἔλεος, παρὰ γιὰ τὶς ἀρετες τους ποὺ κινδύνευαν νὰ ἀποξενωθοῦν ἀπὸ τοὺς ἄλλους ἀδελφούς.

«Από την εορταστική πανήγυρη του Προφήτου Ηλιά, στις 19 και 20 Ιουλίου 2012»

Με την λαμπρότητα του αρμόζει εορτάστηκε και φέτος, η εορτή του Προφήτου Ηλιού του Θεσβίτη στον Ναό μας.

Στις 19 Ιουλίου, Παραμονή της Εορτής τελέσθηκε στο Κόρμπι της Βάρης, ο πανηγυρικός Εσπερινός μετά Αρτοκλασίας, με τη συμμετοχή αρκετών Ιερέων.

Ανήμερα της Εορτής, ιερούργησε ο Σεβασμιώτατος Ποιμενάρχης μας κ. Παύλος.

www.profitilia-kormpivari.gr

ΤΟ ΚΕΡΔΟΣ ΤΗΣ ΑΠΩΛΕΙΑΣ ΚΑΙ Η ΑΠΩΛΕΙΑ ΤΟΥ ΚΕΡΔΟΥΣ

    «Γιατί καταστρἐφεις τὴ σωματικὴ ρώμη (δύναμι) μὲ τὰ ξύγγια; -λέει ὁ Χρυσόστομος. Τὸ πάχος εἶναι γιὰ τὸ σώμα ἐξασθένηση καὶ ὄχι δύναμι. Ἄν ὅμως ἀποφεύγεις αὐτὰ πολλὰ ἔχεις νὰ κερδεῖσεις. Ένῶ τὸ περιττὸ ὄχι μόνο δὲν τρέφει ἀλλὰ καταστρέφει. Γιατὶ τίποτε δὲν προξενεῖ εὐχαρίστηση τόσο, ὅσο τὸ φαγιτὸ ποὺ χωνεύτηκε καλὰ.

    Εἶναι ἀναμφισβήτητο γεγονὸς ὅτι πολλὲς ἐπιθυμίες μας μᾶς ὁδηγοῦν στὴν καταστροφὴ. Αἰσθανόμαστε ἔντονη τὴν ἐπιθυμία νὰ αὐξάνουμε διαρκῶς τὰ ὑλικὰ ἀγαθά μας, ἄν καὶ ἡ ἀπληστία καὶ τὴν ὑγεία μας ὑποσκάπτει καὶ τὶς σχέσεις μας ὑπονομεύει καὶ ἀντιοικονομικὴ εἶναι. Πολλοὶ ἐργοδότες προσπαθοῦν νὰ περιορίσουν στὸ ἐλάχιστο τὶς ἀπολαβὲς  ἐκείνων ποὺ ἐργάζονται στὴν ἐπιχείρησή τους, ἐνῶ γίνεται ὅλο καὶ ἐμφανέστερο ὅτι αὐτὴ ἡ τακτικὴ εἶναι ἀντιεπιχειρηματικὴ, γιατὶ ἡ δυσαρέσκεια ποὺ προκαλεῖ στοὺς ἐργαζόμενους μειώνει τὴν παραγωγικότητά τους καὶ ἔτσι μᾶλλον ζημιώνεται παρὰ ὀφελεῖται ἡ ἐπιχείρηση.

    Ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος μιλάει πολὺ γιὰ κοινωνικὴ ἰσότητα καὶ κοιωνικὴ δικαιοσύνη, ἀλλὰ ἡ κοινωνικὴ ἰσότητα καὶ δικαιοσύνη, γιὰ τὴν ὁποία ὅπως λέει ἀγονίζεται, εἶναι  μιὰ ἰσότητα ποὺ ἀναφέρεται μόνο  στὴν κατανομὴ τῶν ὑλικῶν ἀγαθῶν. Εἶναι μιὰ ἰσότητα ἀποκλειστικὰ οἰκονομικὴ. Μάλιστα, καὶ αὐτὴ τὴν οἰκονομικὴ ἐξίσωση τὴ φανταζόμαστε ὅλοι σὰν μιὰ διαδικασία ποὺ θὰ πάρει ἀπὸ κάποιον ἄλλο γιὰ νὰ δώσει σὲ μᾶς.Ὅλοι φαίνεται νὰ πιστεύουμε ὅτι ὁ ἄλλος εἶναι ἐκεῖνος ποὺ ἔχει τὰ πιὸ πολλὰ καὶ ἀπὸ τὸν ὁποῖο πρέπει νὰ πάρει αὐτὴ ἡ διαδικασία γιὰ νὰ δώσει σὲ μᾶς ποὺ ἔχουμε τὰ πιὸ λίγα.

    Πάντως ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος δὲν κάνει λόγο γιὰ τὶς ἄλλες μορφὲς ἀνισότητας, ὅπως ἡ ἀνισότητα ἀνάμεσα στὸν ὄμορφο καὶ τὸν ἄσχημο, τὸν ἔξυπνο καὶ τὸν κουτό, τὸν ὑγιὴ καὶ τὸν ἄρροστο. Εἶναι δυνατὸν νὰ δώσει ὁ ὄμορφος ἕνα μέρος ἀπὸ τὴν ὀμορφιά του στὸν ἄσκημο; Νὰ δώσει ὁ ὑγιὴς ἕνα μέρος ἀπ’ τὴν ὑγεία του στὸν ἄρρωστο; ἕνα μέρος τῆς χαρᾶς του στὸ λυπημένο; Καὶ βέβαια εἶναι καὶ αὐτὸ ζητάει μὲ τόση ἔμφαση ὁ Παῦλος ὅταν λέει: «ὀφείλομεν δὲ ἡμεῖς οἱ δυνατοί τὰ ἀσθενήματα τῶν ἀδυνάτων βαστάζειν καὶ μὴ ἑαυτοῖς ἀρέσκειν».καὶ «χαίρειν μετὰ τῶν χαιρόντων καὶ κλαίειν μετὰ τῶν κλαιόντων». Ἀλλὰ αὐτὸ ἀπαιτεῖ ἕνα προσωπικὸ κόστος. Γιὰ νὰ γιατρευτεῖ ἡ αἰμορροοῦσα χρειάσθηκε νὰ φύγει ἀπὸ τὸν Χριστὸ ἕνα μέρος ἀπὸ τὴ δύναμί του. Ἀλλὰ αὐτὸ δὲν φαίνεται μὲ ὅλο το μυστήριο τῆς κενώσεως; Δὲν χρειάστηκε νὰ πάθει ἐκεῖνος γιὰ νὰ γιατρευτοῦμε ἐμεῖς ἀπὸ τὸ πάθος;

    Μερικοὶ ἄνθρωποι, ποὺ εἶναι τσιγκούνιδες καὶ τρέμουν μὴ χάσουν αὐτὰ ποὺ ἔχουν, ὅταν συμβεῖ νὰ ἔχουν φυτὰ δὲν θέλουν νὰ τὰ κλαδεύουν. Σὰν συνέπεια τὰ φυτὰ οὔτε ἀναπτύσσονται οὔτε καρποφοροῦν. Τὸ κλάδεμα, ἐνῶ φαίνεται νὰ μειώνει αὐτὸ ποὺ κλαδεύεται, στὴν πραγματικότητα τὸ αὐξάνει. Ἐνῶ φαίνεται σὰν ζημιὰ καὶ ἀπώλεια, στὴν πραγματικότητα εἶναι κέρδος καὶ ὥφέλεια.

    Ὁ Θεὸς εἶναι Θεὸς ἀκριβῶς ἐπειδὴ κενώνεται. Ὁ Χριστὸς εὶναι πλούσιος ἀκριβῶς ἐπειδὴ φτωχαίνει. Τὸ δράμα τοῦ ἀνθρώπου εἶναι ἀκριβῶς ὅτι προσπαθεῖ μὲ κάθε τρόπο ν’ ἀποφύγει αὐτὸ τὸ ζωογόνο κλάδεμα καὶ ἔτσι αὐτοματαιώνεται.

     Ἕνας ἀπὸ τοὺς συγκλονιστικότερους τρόπους μὲ τὸν ὁποῖο ἐκδηλώνεται ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ γιὰ τὸν ἄνθρωπο εὶναι ἡ ἐπέμβαση Του στὴ ζωὴ τοῦ ἀνθρώπου, μὲ τὴν ὁποία ὁ Θεὸς ἐπιχειρεῖ νὰ ἀποκαλύψει στὸν ἄνθρωπο τὸ μυστήριο τῆς πληρώσεως μὲ τὴν κένωση. Αὐτὴ ἦταν καὶ μιὰ ἀπὸ τὶς κύριες ποιμαντικὲς ἐπιδιώξεις τῆς Ἐκκληςίας καὶ τῶν Πατέρων πάντοτε.

     Σήμερα ποὺ ὁ ἄνθρωπος κινεῖται διαρκῶς ἀνάμεσα σ’ ἕνα πλῆθος σειρῆνες, ποὺ τὸν καλοῦν τόσο γλυκόλαλα καὶ τόσο ἐκμαυλιστικὰ στὸ ναρκισσιστικὸ θάνατο, ἡ φωνὴ τοῦ Θεοῦ, ποὺ μέσα ἀπὸ τὴ χριστιανικὴ παράδοση καλεῖ τὸν ἄνθρωπο νὰ δεχθεῖ τὴ ναρκισσιστικὴ ἀπώλεια γιὰ νὰ ζήσει, ἀκούγεται τουλάχιστον παράταιρη.

    Οἱ πολυπληθεῖς καὶ ἀκαταμάχητες σειρῆνες διασύρουν καὶ διακωμωδοῦν αὐτὴ τὴ φωνὴ καὶ ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος, ποὺ δέχεται εὔκολα καὶ ἀβασάνιστα ὅτι τὸν κανακεύει καὶ ὅτι τρέφει τὸ ναρκισσισμό του, τὶς ἀφήνει νὰ τὸν πείσουν, γιατὶ προτιμάει νὰ ζήσει σὰν φυτὸ καὶ νὰ πεθάνει, χωρὶς νὰ δοκιμάσει δυσκολία καὶ δυσφορία, παρὰ ν’ ἀγωνισθεῖ γιὰ ἀνάπτυξη καὶ ἀληθινὴ ζωή.

    Ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος τρέμει τόσο μὴ χάσει κάτι, ὥστε δὲν διστάζει νὰ υἱοθετήσει ἐκείνη τὴ στάση ζωῆς ποὺ γίνεται ἀφορμὴ νὰ τὰ χάνει ὅλα. Δὲ θέλει νὰ ἀνακαλύψει καὶ δὲν ἀφήνει κανένα, οὔτε κι αὐτὸν τὸν ἴδιο τὸν Θεό, νὰ τὸν βοηθήσει νὰ ἀνακαλύψει τὸ κέρδος τὴς ἀπώλειας καὶ, σὰν συνέπεια, ὑφίσταται ἀναπότρεπτα τὴν ἀπώλεια τοῦ κέρδους.